Κυριακή των Βαϊων σήμερα και Πάσχα ( των καθολικών) για πολλούς εργάτες, δεν έχει δουλειά. Ήπια το τσάϊ μου και πήγα να ανοίξω τα θερμοκήπια αλλά έκανε πολύ κρύο. Έτσι απασχολήθηκα πολλή ώρα κυρίως με λογαριασμούς περιμένοντας να ζεστάνει. Κατά τις 10.30 άνοιξα τα παράθυρα και μπήκα στο αμάξι μου για το βουνό. Στόχος το αμπέλι μου να δω τι γίνεται αφού είχα να πάω από τότε που το κλάδεψα.
Ανεβαίνοντας το δρόμο της Ανατολής σιγά-σιγά ,αποθαύμαζα τη φύση και τα στολίδια της. Τα φυτά με τις φετινές άφθονες βροχές είναι ‘’στο φόρτε τους.΄΄ Το κουρμουτσούλι ή πλουμί (κρητικός έβενος) ετοιμάζεται να ανθίσει. Μετά τους Καλογέρους σε κάποια ζεστά σημεία είδα μερικά πλουμιά ανθισμένα και ήταν πανέμορφα. Το Ελίχρυσο ήταν ολάνθιστο και ο ασπάλαθος ανθισμένος, εδώ κι εκεί και ήταν η απόλαυση του κίτρινου. Όχι βέβαια πως υστερούσαν στο χρώμα τα βυζοράδικα που ήταν γεμάτα λουλούδια και μπουμπούκια στην άκρη του δρόμου.
Σταματούσα και κοιτούσα τη φύση. Τα πρινάρια και οι σκίνοι αροδαμισμένα με πανέμορφα χρώματα. Οι μυρτιές οι χαρουπιές και τα άλλα κλαδιά, όλα γεμάτα καινούργια βλάστηση (αροδαμός). Οι αμυγδαλιές έχουν πάρει ένα όμορφο γεμάτο πράσινο χρώμα. Ο αγκίσαρος (λαδανιά) που και που ανθισμένος με τα πανέμορφα χρώματά του. Λευκό,ροζ,βυσσινί κατά περιοχές. Σαν παλιές χρωματιστές κουρελούδες. Η φασκομηλιά σε προχωρημένο στάδιο άνθισης. Ακόμη και ο αγιόγυρος άνθισε ενώ ο άρτικας έχει σχεδόν τελειώσει με τα λουλούδια του.
Οι ελιές αροδαμίζουν και ετοιμάζονται να ανθίσουν ενώ τα εσπεριδοειδή άνθισαν και πετούν βλαστούς μετά από το στραπατσάρισμα που πέρασαν με τις τελευταίες λειψυδρίες. Χαμηλά η ξινήθρα τελειώνει, η παπαρούνα είναι στα καλά της, ενώ οι λαψανίδες και οι μολόχες έχουν δημιουργήσει μεγάλους όγκους φυτομάζας, ιδιαίτερα εκεί που έπεσαν λιπάσματα. Το λαγουδοφάϊ και ο αρχάτζικας που βάζομε στα τσιγαριστά, ολάνθιστα ενώ οι γρες ,οι τσώχοι ,οι γαλατσίδες, οι χερομουρίδες και τα άλλα βραστά,πετούν τα στάχυα τους.
Ανεβαίνοντας το δρόμο προς τον Άη Γιώργη και την Καστελάνα δεν μπορώ να απολαύσω καλά γιατί πρέπει να προσέχω το δρόμο, που τα ρυακοφαώματά του καταπίνουν τους τροχούς του αυτοκινήτου.
Στον Άη-Γιώργη αφού προσκύνησα ,άναψα τα καντήλια και το θυμιατό, πήγα προς την πηγή. Όλο το νερό της έχει ξεστρατίσει μετά τα έργα τους και οι σωλήνες που έχουν τοποθετήσει,δεν παίρνουν σχεδόν καθόλου, αφού έχουν φράξει με τις τελευταίες βροχές και δεν βρέθηκε άνθρωπος να τις ξεφράξει. Όλο το νερό της πηγής ,κατά συνέπεια οδεύει προς το αμπέλι μου, που το βρίσκω λιμνωμένο και πάλι,με τα νερά να πιάνουν τα μονοπάτια.
Περνώ μέσα από τα νερά και η φύση με αποζημιώνει.. Μπροστά μου ένα εγκαταλελειμένο από χρόνια πεζούλι, ένας πράσινος γεμάτος τάπητας με διάσπαρτα λουλούδια. Βρήκα στο πεζούλι τέσσερα είδη άγριας ορχιδέας, με επικρατέστερο το μελισσάκι. Σκούλοι, άσπρες μικρές μαργαρίτες,ανθισμένος αρχάτζικας, κίτρινοι γρύλοι που απανθούν πια,γρες, τσώχοι, χερομουρίδες, γαλατσίδες και κάπου–κάπου κομμάτια με ανθισμένο αγριόβικο και κάποια άλλα άγρια ψυχανθή,συνθέτουν απαράμιλλους συνδυασμούς που μου’ρχετε να μπω ανάμεσά τους να κυλιστώ πάνω τους για να γίνω ένα μαζί τους. Από κάτω όμως στο χώμα , τρέχει το νερό του Άη-Γιώργη και θα έχω συνέπειες.
Κατεβαίνω στο δεύτερο κομμάτι του αμπελιού μου και ξεχωρίζει το χρώμα στα χόρτα. Απαράμιλλο σκούρο-πράσινο αφού τα χόρτα που φύτρωσαν μπόλικα με τις βροχές έφαγαν το λίπασμα και θέριεψαν.
Πλησιάζω στο ρυάκι και μένω έκθαμβος. Με τις τελευταίες βροχές, που ήταν πολλές στην περιοχή ξεχείλισε το ρυάκι,βγήκε στο αμπέλι και χωρίς να κάνει ζημιά,παρέσυρε με τη ροή του όλα τα υπολείμματα.
Φύλλα,κλήματα καλάμια,μυρτιές,βάτοι παρασύρθηκαν και εξαφανίστηκαν ενώ το ρυάκι οριοθέτησε το χώρο του,όπως ήταν πριν από πολλές δεκαετίες.Βρήκε την κοίτη του και την καθάρισε και τώρα ρέει πεντακάθαρο γάργαρο νερό, προκαλώντας τη λειψή ακοή μου με το θόρυβο που κάνει κυλώντας ανάμεσα στις πέτρες και στις στενασιές.
Κάθομαι λίγο σε μια πέτρα δίπλα στο ρυάκι και βλέπω κοντά μου μια αβρονιά, στο σημείο που βγαίνει εδώ και πολλά χρόνια (τη θυμούμαι από παιδί).Αποφασίζω να κάμω δυο πράγματα. Να μαζέψω χόρτα, κυρίως αβρονιές και σπαράγγια και όσο μπορώ περισσότερα διάφορα ανθισμένα λουλούδια, για το σπίτι μου.Για τα παιδιά μου και ιδιαίτερα για την εγγονή μου που δεν πρόκειται να απολαύσει αυτήν την ομορφιά.
Μαζεύω τις αβρονιές γύρω-γύρω και μπόλικα λουλούδια και παίρνω το σύριακο προσπαθώντας να θυμηθώ που και που έβρισκα παλιότερα αβρονιές. Η φύση βέβαια έχει αλλάξει, αφού δεν καλλιεργεί σχεδόν κανείς πια τα πεζούλια και έχει γεμίσει ο τόπος βάτους και κλαδιά (η περιοχή λέγεται βατιάς). Σιγά-σιγά με δυσκολία και πολλή προσοχή προχωρώ όπως παλιά ψάχνοντας τις αβρονιές οι οποίες είναι ξανακομμένες. Φαίνεται πως και κάποιος άλλος κάνει το ίδιο δρομολόγιο γνωρίζοντας τα κατατόπια.
Σε κάποιο σημείο αποφασίζω να περάσω το ρυάκι απέναντι και παίρνοντας την άλλη όχθη να επιστρέψω προς το αυτοκίνητό μου. Ευτυχώς τα αθετάρηκα των καλλών μας βοσκών έχουν ανοίξει τα παλιά περάσματα το καλοκαίρι και περνώ κι εγώ απέναντι.
Συνεχίζω να μαζεύω και κάποια στιγμή βρίσκω και ένα σημείο αμάλαγο. Σημείο που αυτός που μάζευε πριν από εμένα,δεν πέρασε. Τι χαρά στην αμαλαγάδα! Σαν στους αμανίτες που τους βρίσκεις μετά από πολύ περπάτημα και έχουν ξεφύγει από τον προηγούμενο που πέρασε.
Παίρνω το δρόμο για το αυτοκίνητό μου από το χωματόδρομο που κατεβάζει το τρακτέρ του ο Νικολής. Ασθμαίνοντας αφού έχω και τα χρονάκια μου , ανεβαίνω σιγά-σιγά την ανηφόρα και βγαίνω στον Πρίνο του Πορφύρη. Παίρνω μια ανάσα και κατεβαίνω προς το αυτοκίνητό μου.Στο δρόμο βγάζω μερικές πέτρες που το τελευταίο νερό άφησε στη μέση στο ρυάκι και στο δρόμο. Γιατί θα εμποδίζουν τα αυτοκίνητα ιδιαίτερα σε λίγες μέρες που γιορτάζει ο καλόβολος Άη-Γιώργης (αφού τον μεταφέρουν όπου βολεύει).
Πιάνω τον καφέ και το νερό μου από το αυτοκίνητο και κάθομαι δίπλα στο χαράκι σκεφτόμενος ενώ αγναντεύω το αμπέλι μου και τα σύριακα του βατιά , πόσο κακό έκανε η γενιά μου στα παιδιά μας. Στην προσπάθειά μας να τους δώσουμε τα πάντα,επειδή εμείς τα στερηθήκαμε,κάναμε χοντρά λάθη. Στην ουσία φτιάχνοντάς τους καλά και εξοπλισμένα σπίτια,τα απομονώσαμε στους τέσσερις τοίχους .Εκεί βολεύτηκαν και αυτά ,με τις σύγχρονες τεχνολογίες και αποκόπηκαν από τη φύση και την ομορφιά της. Το πλεονέκτημα που είχαμε σαν επαρχία το χάσαμε με τη νοοτροπία μας. Γιατί κλείνοντας τα παιδιά μας στους τέσσερις τοίχους, αφήσαμε να τα αλλοτριώσει η σύγχρονη ζωή. Πότε θα δει η κόρη μου ή η εγγονή μου αυτό το απαράμιλλο μεγαλείο της φύσης , αυτήν την απερίγραπτη ομορφιά?Μάλλον ποτέ..Γιατί εύκολα μπορεί να βλέπει στο τάμπλετ την ομορφιά όπως τη φτιάχνουν άλλοι και όχι τη φύση όπως είναι.
Η φύση για να την απολαύσεις θέλει να την περπατήσεις κι ας κουράζεσαι,να τσιμπηθείς από το κλαδί κι ας πονέσεις. Στην πολυθρόνα μπορείς να απολαύσεις ότι σου δώσουν οι άλλοι που σου φτιάχνουν αυτά που βλέπεις. Και πίσω από αυτά υπάρχουν και συμφέροντα και σκοπιμότητες. Έτσι αφήνεις την πραγματική την αμάλαγη ομορφιά της φύσης να την απολαύσουν άλλοι. Ξένοι περιπατητές κάθε ηλικίας που ακολουθούν τα χαραγμένα μονοπάτια μας θαυμάζοντας το μεγαλείο που τα δικά μας παιδιά στερούνται.
Μήπως ρε φίλε που μάζεψες τις αβρονιές πριν από εμένα είμαστε οι τελευταίοι που περπατούμε τα σύριακα του βατιά? Μήπως κι εμείς οι πεισματάρηδες πρέπει να αποχαιρετούμε αυτές μας τις συνήθειες; Λέω μήπως….;
ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΕΝΕΙΑΤΑΚΗΣ
Συν/χος γεωπόνος
The post Γ. Γενειατάκης: Στα σύριακα του Βατιά appeared first on Radiolasithi.gr.
from Radiolasithi.gr http://bit.ly/2Vx4fbf
via
IFTTT
Διαβάστε περισσότερα...
Διαβάστε περισσότερα...
Εκεί που έχασε την ζωή του ο Σταύρος Τζανάκης Διαβάστε περισσότερα...
Διαβάστε περισσότερα...
Διαβάστε περισσότερα...
